φα

το, Ν

άκλ.

1. μουσ. μουσικός φθόγγος, η τέταρτη βαθμίδα τής κλίμακας τού ντο

2. φρ. «κλειδί τού φα»

μουσ. σύμβολο που επιτρέπει τη γραφή στο πεντάγραμμο τών φθόγγων τής χαμηλής ηχητικής περιοχής.

[ΕΤΥΜΟΛ. < αγγλ. fa, από την πρώτη συλλαβή τού λατ. famuli «δούλοι, υπηρέτες», λ. από έναν μεσαιωνικό ύμνο προς τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή που ψαλλόταν σ' αυτόν τον τόνο].